Daar stond ze opeens. Midden in de aula. Ik zocht om mij heen naar een gat waar ik in kon verdwijnen maar ze had me al herkend. Zou ik doen alsof ze een verwarde vrouw was die mij aanzag voor haar dochter? Het was te laat, mijn vriendin schreeuwde al: ‘Daar is je moeder’.

Je moeder die naar je toe komt lopen op je schoolfeest, dat is gênant. Als puber bestaat er überhaupt één regel: je schaamt je voor je ouders. Hoe ze praten, bewegen en vooral als ze laten zien dat ze mens zijn. Zingen en dansen of erger nog; seks hebben. Mijn 28-jarige zus zit overigens nog steeds in de schaamtefase en ontkent iedere fysieke interactie tussen mijn ouders. ‘Ze zijn slechts drie keer van bil gegaan, puur en alleen voor de voortplanting.’

Voor dat schaamtegevoel is geen logische verklaring. Sterker nog, pas als ouders bejaard worden, zijn er echte redenen om je af en toe rot te schamen. Als ze als tachtigjarige in hun onderbroek de straat op gaan.

Mijn oma was ook soms de weg kwijt. Dan dacht ze dat haar man, die al jaren dood was, vreemdging en riep dat door het verpleeghuis. Ze overleed dit jaar. Haar dood deed mij veel. Ik realiseerde me opeens dat ouders sterfelijk zijn. De mensen van wie ik zo veel heb geleerd, met wie ik de toppen en de dalen van het leven heb gezien, zijn er op een gegeven moment niet meer. Van dat idee raak ik in paniek.

Het heeft de band sterker gemaakt. Vorige week waren we met de hele familie op een studentenfeest in Wageningen, uitgenodigd door mijn zusje dat het feest organiseerde. We vielen uit de toon. U moet weten dat mijn ouders met hun 2.08 m en 1.68 m op de kermis een zeer succesvol duo zouden kunnen vormen. Op hun eerste date moest mijn vader mijn moeder op de kast zetten om haar zonder rugpijn te kunnen kussen.

Daarnaast had mijn vader op het feest een driedelig pak aan en sprong hij mee op de muziek alsof hij hinkelde op het schoolplein. Mijn moeder hupte ook wat heen en weer. ‘We staan lekker te housen hè’, zei ze, een woord dat niemand sinds de jaren ’90 nog gebruikt. Ik keek naar de situatie door de ogen van het 13-jarige meisje dat plots met haar ouders op een schoolfeest stond. Er waren honderd redenen om me dood te schamen. Maar oh, wat ben ik blij dat ze nog leven. Dat ze dansen en zingen. Ik wil op zo’n moment naar de hemel schreeuwen. Laat deze twee, in godsnaam, nog jaren met mij mee housen.

Verschenen in de kranten van Holland Media Combinatie