Ben je bang?” vroeg het vrouwtje toen ik me uitkleedde. Bang? Ik was hier toch voor een ontspannende massage? Ze bedoelde vast iets anders, haar Nederlands was immers niet zo goed. Toen ze aan mij vroeg hoe oud ik was en ik 28 zei, riep ze spontaan uit: ,,O, je bent een jonge piep.” Ik had geen idee wat dat was.

Het was geen foutje, de vrouw refereerde aan haar handen als wapens. ,,O, o jonge piep toch”, zei ze bij elke knoop die ze vond. Ze ronkte dan van opwinding, als een jager die een hert in het vizier had maar zijn enthousiasme moest onderdrukken om geen geluid te maken. Ze zette haar vingers in mijn spier en duwde er net zo hard in dat ik begon te sputteren. ,,Probeer te ontspannen jonge piep.”

Toen ik eindelijk dacht klaar te zijn, kwam de finale-act. Ze pakte mijn schouders, zette mijn benen vast en wierp mijn lichaam naar achteren. Mijn ruggengraat maakte een geluid waar menig drummer jaloers op zou zijn. In een fractie van een seconde zag ik de voorpagina al: ‘Vrouw overlijdt tijdens massage’.

Dit was de ergste massage  ooit. Maar de vrouw had wel iets voor elkaar gekregen wat fysio’s niet was gelukt; mijn rug en nek waren wat losser. En dus moet ik van mezelf de slachting opnieuw ondergaan. ,,Ben je bang?” zal ze dan vast weer vragen. Ik zal haar met een woord antwoorden. ‘Piep’. Uit pure angst.

Deze column verscheen eerder in de kranten van Holland Media Combinatie