Ik zit soms tandenpoetsend op het toilet de krant te lezen en tegelijkertijd na te denken over een nieuw onderwerp voor een column. Of tijdens gesprekken met ouders of vrienden in mijn hoofd de tekst doorn te nemen van de liedjes die ik die avond op moet voeren in het theater. Ik vind het handig om van alles tegelijk te doen, dat bespaart tijd en in die tijd kan ik belangrijke dingen doen: mijn ambities verwezenlijken. Toch?

Mijn vriendje snapt mijn multitaskgedrag niet. Hij kan geïrriteerd raken als ik mijn sleutels op tafel leg terwijl ik tegelijkertijd een interviewafspraak maak. “Focus je nou eens op dat soort kleine dingen, die zijn ook belangrijk,” zegt hij dan.

Overdreven en totaal niet spiritueel is zijn reactie. Veel te veroordelend.  Ik doe mijn best toch? Ik vind het gewoon lastig om aandachtig te leven. Ik heb wel eens geprobeerd de welbekende mindfulness-krent een minuut lang te bestuderen. Na dertig seconden begon ik met mijn voeten te draaien van onrust. Aandachtig leven is voor mij een enorme uitdaging.

Ik vind daarnaast dat er wel belangrijkere dingen op de wereld zijn dan je druk maken over het rustig neerleggen van de sleutels op de tafel. De wereld moet eerst gered worden van dierenmishandeling, milieuvervuiling en mensenrechtenschending en daarnaast wil ik mijn dromen leven: een succesvol schrijver worden en eigenlijk ook nog zangeres en presentator. Snapt mijn vriendje dat niet? Die hoofdzaken, daar gaat het om in het leven. Bijzaken zoals mijn sleutels opbergen, eten, strijken en tandenpoetsen vind ik alleen maar tijdrovend. Daarom kan ik ze maar beter tegelijkertijd doen.

Maar steeds vaker merk ik dat mijn hoofd aanvoelt als dat spelletje van vroeger, “moeder we zitten in de knoop.” Een spelletje waarbij je in een kring gaat staan, de handen van je buren vastpakt en vervolgens over elkaars armen stapt, onder oksels doorkruipt en als het lukt ook nog in rondjes om elkaar heen draait. Je raakt zo in de war dat je niet meer weet wat onder, boven, links of rechts is. In mijn hoofd tuimelen gedachten net zo over elkaar heen en maken de meeste vreemde constructies. Daardoor weet ik niet meer waar een gedachte begint, waar die eindigt en of ik er nou wel of niet naar moet luisteren. En ik weet vooral niet hoe ik die gedachtencyclus moet stoppen.

Doordat ik multitaskend alles uit het leven wil halen, ben ik totaal niet productief. Door die stroom van gedachtes hoor ik mijn intuïtie minder goed, waardoor ik weinig goede ideeën en verhalen kan bedenken voor een column. En als ik aan het schrijven ben, zit de kern van mijn verhaal verstopt in de chaos van mijn hoofd en kan ik hem moeilijk op papier krijgen. Mijn ambitie is een grote aanhanger van multitasken, maar mijn brein is er gewoon niet voor gemaakt.

Ik moet rust gaan nemen in de alledaagse dingen. Want dingen die totaal niet boeiend zijn, vormen juist de adempauzes die nodig zijn voor het verwezenlijken van je ambities. Die dingen kun je het best met je volle aandacht doen. En dus neem ik me vanaf nu voor om niet meer mijn tanden te poetsen op de wc en die sleutels met al mijn aandacht op tafel te leggen.

Verschenen op Bodhitv