Gut, wat vond ik de man een ijdeltuit. Met zijn strakke shirts, zijn gestylede kapsels, zijn egocentrische manier van spelen en die net even te bruine sixpack die hij, als het maar even kon, tevoorschijn toverde. Alsof god op aarde was neergedaald, zo betrad hij het veld.

Al had ik eigenlijk een hekel aan dat complete Portugese team. Ze dwongen ons op toernooien altijd op de knieën. In 2004 en 2006 stuurden die opgefokte stierenvechters ons in de eindrondes naar huis. In 2012 leek het goed te gaan met Oranje, we stonden voor na een doelpunt van Van der Vaart, maar toen kwam de plaatsvervanger van God op aarde in actie en was het gedaan met de winst. De Portugezen hadden de oranje leeuw weer in zijn hemd gezet.

Maar Portugezen winnen niet alleen wedstrijden, ook harten van weerloze Nederlandse meisjes. En dus zit ik dinsdagavond in rood-groene kleren (en lippen en oorbellen) met mijn vriendje voor de tv en juichen we Ronaldo naar de winst. Mijn nationalistische gevoelens blijken bij afwezigheid van Nederland net zo veranderlijk als de huid van een kameleon. En vooral mijn gevoelens voor een van de bekendste blote basten ter wereld. Ik hoop dat ik die sixpack komende weken zo vaak mogelijk door het beeld zie huppelen. Hup Portugal hup! Laat Ronaldo niet in zijn hempie staan!

Verschenen in Haarlems Dagblad