Mijn oma is gisteren begraven. Ze was een intelligente vrouw. Ooit wilde ze onderwijzeres worden maar toen ze trouwde mocht dat niet meer. ,,Zo ging dat in die tijd”, zei ze met een vleugje berusting en een vleugje verdriet als het onderwerp ter sprake kwam.

Ze was ook een nette en gelovige vrouw. Vandaag doen we daarom onze zondagse kleren aan. Ik heb een rok gekocht, mijn vriendje doet een pak aan. Met een stropdas. Hij heeft alleen geen idee hoe hij die moet strikken. Op internet doet een Fransman het hem voor.

De situatie doet mij denken aan die keer dat ik naar een breicursus ging en ik de cursusleidster tot wanhoop dreef. In mijn breisel zaten allemaal gaten. ,,Jouw generatie leert dit soort dingen niet meer. Het is een verloren generatie.” Ik moet haar gelijk geven, mijn vriendje is na 25 minuten nog steeds niet klaar met zijn stropdas, hoewel hij het YouTube-filmpje al tien keer heeft afgespeeld. Hij vouwt en strikt de das opnieuw maar ook nu is hij te kort. Een vloek in zijn moerstaal galmt door het huis waarna hij zich in het Engels wanhopig tot mij richt. ,,This is fucking science. Help me.” Ik kijk hem schaapachtig aan. Helpen kan ik niet. Mijn vriendje en ik zijn allebei hoog opgeleid. Mijn oma ging alleen naar de huishoudschool.

Ze had ons nog zo veel kunnen leren.

Verschenen in Haarlems Dagblad