De kleine Sammie had een droom

De jongen wilde op ballet

Hij oefende met veel vertoon

Plie, aplomb of pirouette

Zijn toewijding was religieus

Hij zweefde zo vaak van de grond

Zijn tenen strekten hij gracieus

Als rozenhagen in de zon

 

Zijn vader riep: wat ben jij mal

Ik gaf jou toch mijn eigen genen

Dan heb jij echte voetbalbenen

 

Sam won vannacht de gouden bal

Een doelpunt tegen Portugal

Vanuit plie met gespitste tenen

Zelfs de moedervlek op Williams pols gaat heen en weer. Zijn hart bonkt in een volslagen ander tempo dan de muziek binnen. Is zijn natuurlijke staat dan altijd rebellie?

Denken, hij moet rustig kunnen nadenken. De neonlampen schijnen fel op zijn gezicht. Achter het café zakt hij tussen de biervaten en de vuilniszakken op de grond.

Williams gedachten blijven bij Davids haakneus hangen, een paar minuten geleden nog enkele millimeters van de zijne. Hij zag Davids mooie lippen, kapot geslagen door Davids vader. Een moment van verzwakking en hij ondergaat hetzelfde lot thuis. Hij speelde al met vuur door met David mee te gaan, zelfs de lege kroegen in de stad hebben oren. De roddels gingen al door het dorp, niet alleen die David van de Johnsons, ook hij van de Clints is er eentje.

Een slak splijt onder zijn voeten. Zelfs hier kan William de glijdende gitaren van Johnny Cash horen die altijd in hetzelfde ritme jengelen. Die tonen die  hem als kind zo deden denken aan het leven thuis, maken hem nu pijnlijk duidelijk dat die tijd, dat kind er niet meer is.

David was nog dichterbij komen staan. William had zijn ogen gesloten en had zich over willen gegeven aan de grillen van zijn lichaam, het ruisen van zijn verlangen, dat zo snel en heftig klopte. Zo had hij het zich al die jaren voorgesteld. Maar in werkelijkheid schrok William, het ging allemaal zo snel, dat hij als reflex zijn hand sloot. Zijn vuist raakte David vol op zijn linker lip. Het lichaam van David viel naar achteren en landde op een tafel waar een groep mijnwerkers kaartten tussen plassen bier. ,,Wat doe jij hier flikker?’’ riep de grootste van het stel. Hij pakte David beet en bond hem op tegen de muur. ,,Heeft je vriendje het uitgemaakt?’’. David kreeg een beuk in zijn ballen. William zag hem daar hangen, zijn gezicht vertrokken van de pijn. Maar hij vocht niet terug, David vocht nooit terug. William trok het gordijn open en liep de kroeg uit. Wanneer kwam hij eens voor zichzelf op?

Een vogel vliegt de nacht in. Half 3. Moeder heeft vast al een beker warme melk klaargezet omdat ze denkt dat hij nu wel thuis zou komen. Ze zou niets vragen maar in haar ogen staat geschreven dat ze meer weet. Die stilte die bij zijn vader stekels heeft, is bij haar juist een teken van genegenheid. Al zijn onuitgesproken bekentenissen, dompelt ze onder in een bad van liefde.

William staat op en buigt zijn hoofd bij het neonlicht. De lamp beschijnt alleen zijn voeten.  Op zijn netvlies brandt het ontredderde gezicht van David. Niet alleen de rechterkant maar ook de linkerkant van zijn lip is nu gehavend. Opnieuw dat geklop in zijn lichaam. Hij houdt van symmetrie.

Ik heb de lente ingeslikt

Mijn hart kleurt tulpenrood

De eerste zonnestralen van het jaar

Vallen als vlinders in mijn schoot

Het regent vinken, mezen, mussen

In mijn buik leggen ze allemaal een ei

En de wind die ik laat waaien

Ruikt naar de koeien in de wei