De borstel mijn moeder is zoek. Een foeilelijk blauw plastic ding, waarschijnlijk te koop voor 2 euro bij de Zeeman. Maar in de tijd dat alles een habbekrats kost en de kringloopwinkels overlopen, krijgen spullen waarde door de herinnering die eraan kleeft.

De borstel was een stille getuige van mijn weg naar volwassenheid. In de puberteit kwam hij wel eens in de hoek terecht als ik me weer eens gefrustreerd voelde omdat ik weer niet met krullen wakker was geworden en het moest doen met doorgekookte spaghetti op mijn hoofd.

Maar de borstel hielp mij ook bij die memorabele momenten: mijn eerste schooldag, de hoofdrol in de groep 8 musical, mijn eindexamen, maar ook die allereerste zoen. Waarschijnlijk voelde hij dan haarfijn aan hoe gespannen ik was. Kam erdoor, elastiekje erin, nee weer niet goed. En dat een half uur lang.

En dan was er nog die ene keer dat mijn vader een poging deed om ons met een staart op ons hoofd naar school te sturen, omdat mijn moeder in het ziekenhuis lag na de geboorte van mijn zusje. Ook al hing na tien minuten een soort geknakte antenne op mijn voorhoofd, ik vertelde het in het kringgesprek met trots. Over de geboorte van mijn zusje sprak ik daarna pas.
Maar de borstel is er niet meer. Want spullen raken zoek of gaan kapot.
En ik word ouder.

Verschenen in Haarlems Dagblad