Ik wilde een masker nemen voor mijn gezicht. Op een internetforum zeiden ze dat ei echt iets met je huid zou doen. Op internet verkopen ze veel onzin, dus ik wilde het eerst zien.
Ik brak de schaal, liet het goedje door mijn vingers glibberen en smeerde het op mijn huid. Wat ze er niet bij hadden gezegd, was dat het mengsel snel opdroogt. Ik kon geen spier meer in mijn gezicht bewegen. Als een Madame Tussauds-pop zat ik op de bank.

Mijn partner kwam binnen. Mijn geel besmeurde poppengezicht ontging hem, hij had alleen oog voor de sokken en schoenen die ik had laten slingeren. “Wat denk je wel? Gooi je spullen niet overal neer. Ik leef hier ook!”
Wat overdreven allemaal, dacht ik. Hij deed toch ook wel eens wat verkeerd? Maar het enige wat uit mijn mond kwam was het geluid van een roofvogel met ducktape om zijn snavel. “H ns p. J vrdrft.” We zwegen een tijdje. Een kus moest de ruzie oplossen.

Een minuut later begon zijn gezicht op te zetten. O ja, dat is waar ook. Hij heeft een ei-allergie. Ik had intussen met wat water het masker eraf gehaald. Wat was mijn huid glad en egaal! Tegenover me zat een opgeblazen kikker. Daar heb ik van geleerd. Een ei-masker doet echt wat met je gezicht. Op internetfora verkopen ze niet alleen maar onzin.

Verschenen in Haarlems Dagblad