Ik kijk naar mijn vriendin. Die zit er net zo ongemakkelijk bij. Schaamrood op de kaken, blik afgewend. De harde piemels en vagina’s vliegen door het beeld. We kijken op een scherm naar keiharde porno samen met tweehonderd anderen in de schouwburg.

Het was een cadeautje van mijn vriendinnen. Een theaterstuk over hoe de maatschappij met vrouwen omgaat. Het is heftig. Na de porno komen de cijfers, hoeveel vrouwen de baas zijn bij een bedrijf en slachtoffer zijn van huishoudelijk geweld. Daarna komen de tientallen grappen die op internet rondgaan. ‘Wat is het verschil tussen een ijskast en een vrouw? Een ijskast kreunt niet als je er vlees in steekt.’

De zes vrouwelijke hoofdrolspelers betogen dat vrouwen nog te vaak een bijrol hebben in onze samenleving. Na de opsomming van alle feiten en ongenuanceerde grappen, kan ik hen geen ongelijk geven.

Bij thuiskomst belt mijn moeder om te zeggen dat een vriendin van de familie gaat trouwen. Ze neemt de naam van haar partner aan, zegt ze terloops.
Zolang vrouwen onder het mom van romantiek hun naam en daarmee hun geschiedenis ondergeschikt maken aan die van hun man, zolang zal de vrouw een tweederangsburger blijven. Omdat ze zichzelf te vaak in die situatie plaatst.